Η Στρουμφίτα μάλλον αυτοκτόνησε, ένα τζιτζίκι περνάει τις καλοκαιρινές του διακοπές στην Κύθνο, μια διάσημη συγγραφέας θέλει να τα τινάξει όλα στον αέρα κι ένας επιτυχημένος γιατρός κυριεύεται από κατάθλιψη. Τέσσερις ιστορίες δοσμένες με το γνωστό ύφος του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη που δεν έχουν κοινούς αφηγηματικούς και θεματικούς άξονες, κάτι που απογειώνει την πένα του κι έτσι μας βάζει σε τέσσερα διαφορετικά σύμπαντα, κάποια σουρεαλιστικά, κάποια καταθλιπτικά και κάποια πιο ανάλαφρα.

Στην πρώτη ιστορία, η Στρουμφίτα φαίνεται να αυτοκτόνησε, μιας και βρήκαν το πτώμα της δίπλα σ’ ένα επιθετικό γράμμα στο οποίο στηλιτεύει τις συνθήκες διαβίωσης στο στρουμφοχωριό. Παραπονιέται, λοιδωρεί, κατηγορεί: δεν της έγραψε ποτέ κανένας ούτε ένα ποίημα, δεν άλλαξε ποτέ της ρούχα, δεν την παντρεύτηκε κανείς, αντίθετα όλοι είχαν ασχολίες αλλά αυτήν την είχαν χώσει στην κουζίνα ή της είχαν αναθέσει να γηροκομεί τον μπαρμπα-Στρουμφ! Ναι αλλά ο ιατροδικαστής δε βρήκε αιτία θανάτου στο πτώμα της και το μυστήριο πυκνώνει. Η χωροφυλακή ξεκινάει ανακρίσεις με τον Μπέτα και τον Στόκο, ενώ τα μέσα ενημέρωσης οργιάζουν με πηχυαίους τίτλους και εικασίες. Δε ναρκώθηκε, δεν την έπνιξαν, οπότε πώς πέθανε; Είναι ένα ανατρεπτικό κείμενο από το οποίο περνάνε όλα τα κινούμενα σχέδια της παιδικής ηλικίας όσων μεγάλωσαν τη δεκαετία του 1980. Οι έρευνες ξεκινάνε από το στρουμφοχωριό, όπου ανακρίνονται όλα τα στρουμφάκια, ο μπαρμπα-Στρουμφ, ο Χουζούρης, ο Γκρινιάρης, ο Λιχούδης, ο Προκόπης, ο Σπιρτούλης, ο Ξεφτέρης, ο Σκουντούφλης, ο Μελένιος, ο Ζωγράφος, ο Ντορεμί, ο Χαχανούλης, ο καθένας με εμφανή την προσωπικότητά του που μπερδεύει ή διευκολύνει τις έρευνες. Όταν όμως οι χωροφύλακες πέφτουν σε αδιέξοδο την υπόθεση αναλαμβάνει ο Αστυνόμος Σαΐνης, που αρχίζει να ανακρίνει τη Μάγια τη Μέλισσα, την Κάντυ Κάντυ, την Όλιβ του Ποπάυ, τη Χάιντυ! Τελικά ποιος είναι ο ένοχος και τι δουλειά έχουν όλοι αυτοί σε αυτό το κείμενο με τις απρόσμενες εξελίξεις;

Στη δεύτερη ιστορία, «Ένας τζίτζικας στην Κύθνο», ο Τζίτζι Τζιτζίκογλου μας αφηγείται την ιστορία του όσο λιάζεται στο αγαπημένο του νησί, την Κύθνο. Έχει αράξει στα ενοικιαζόμενα στα Μαρτινάκια και περιγράφει τις καλοκαιρινές διακοπές των τουριστών που ενοχλεί με τη φωνή του. Την προσοχή του τραβάει ένας νεοφερμένος που από τις κουβέντες στο κινητό καταλαβαίνει πως είναι συγγραφέας και τον ακολουθεί παντού γιατί του αρέσει να μορφώνεται! Να όμως που ερωτεύεται μια πεταλούδα (το τζιτζίκι, όχι ο συγγραφέας) και η ζωή του αλλάζει για πάντα! Εν τω μεταξύ σιγά σιγά φτάνει και η παρέα του επισκέπτη, οπότε ο Τζίτζι μας τους περιγράφει με κουτσομπολίστικη διάθεση, παρατηρεί και σχολιάζει τα πάντα ενώ τους ακολουθεί στο νησί κι έτσι έχουμε έναν συναρπαστικό και πρωτότυπο οδηγό της Κύθνου! Γέλιο και χαρά, ξεγνοιασιά και ανεμελιά συντροφεύουν την παρέα κι ο τζίτζικας, χωρίς να έχει ξεχάσει στιγμή την πεταλούδα του, τους ακολουθεί κατά πόδας ή μάλλον κατά φτερά και μαθαίνει πολλά πράγματα! Πρόκειται για ένα άκρως αυτοβιογραφικό κείμενο που με έξυπνο τρόπο αλλάζει τις οπτικές αφήγησης κι ο συγγραφέας περνάει υποδόρια πολλά προσωπικά βιώματα από το δικό του καλοκαίρι σε αυτό το νησί.

Στην τρίτη ιστορία, «Ανθισμένες βουκαμβίλιες», η διάσημη Ελληνίδα συγγραφέας Σάντρα Δελλή γράφει το ένα best-seller πίσω από το άλλο, γνωρίζει μεγάλη επιτυχία, τα βιβλία της μοσχοπουλιούνται, γίνονται σειρές και ταινίες. Πώς ξεκίνησε όμως αυτή η καριέρα; Τι άφησε πίσω της η Σάντρα και τι τίμημα πλήρωσε; Βήμα προς βήμα παρακολουθούμε την πορεία της προς την κορυφή, μια διαδρομή που αντικατοπτρίζει γεγονότα και συμπεριφορές οικεία στον εκδοτικό χώρο. Σε παραπλήσιο θεματικό άξονα αλλά με εντελώς διαφορετική πλοκή κινείται και η τελευταία ιστορία, ο «Απρόσκλητος επισκέπτης», όπου ο γιατρός Μιχάλης Σιδέρης είναι παραδομένος στη μοναξιά και στην κατάθλιψη ώσπου ένα αναπάντεχο γεγονός του δείχνει την πραγματικά σκληρή πλευρά της ζωής κι αρχίζει να αλλάζει τρόπο σκέψης και συμπεριφορά, να συνέρχεται, να μετανιώνει. Δύο πολύ ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που βιώνουν καταστάσεις σύγχρονες, καθημερινές, δυστυχώς συνηθισμένες και οικείες σε πολύ κόσμο.

Οι «Τέσσερις ιστορίες μυστηρίου» είναι μια συλλογή από λίγο πιο προσωπικά κείμενα του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη, που έχει αφεθεί να εμπνευστεί από στιγμές κι ανθρώπους σε κάθε στιγμή της ζωής του. Γρήγορη αφήγηση, ελάχιστοι διάλογοι, πολύ συναίσθημα, ωραίες ιστορίες, ρεαλισμός και αμεσότητα είναι στοιχεία που με κράτησαν ως την τελευταία σελίδα του κάθε διηγήματος και με δυσκολία αποχαιρέτησα τους ήρωές τους.